Rezzak-ı Hakiki olan Yüce Mevla Sebe’ suresinde: “De ki: Rabbim, kullarından dilediğine bol rızık verir ve (dilediğinden de) kısar. Siz hayra ne harcarsanız, Allah onun yerine başkasını verir. O, rızık verenlerin en hayırlısıdır.” (Sebe’, 34/36-39) buyuruyor.
Başka bir ayet-i kerimede ise; “Nice canlı var ki, rızkını (yanında) taşımıyor. Onlara da size de rızık veren Allah’tır.” (Ankebut, 29/60) buyuruyor…
Bir mü’min, bunları kalbine nakşetse nasıl bir itminan halinde yaşar?
Efendimiz’in; “Rızık ecelinden ziyade sahibini arar, nerede olsa onu bulur.” (Camiu’s-Sağir,II,27) ihtarını hatırında tutsa, endişeye mahal kalır mı?
Rızkın mazmun ve maksum (Allah tarafından üstlenilmiş ve herkese nasibi miktarınca taksim edilmiş) olduğunu içselleştirse ihtiraslarını zorlar mı? Şüpheliye yaklaşır mı?…
Elbette ki, rızkın artmasının maddi sebepleri olduğu gibi manevi sebepleri de bulunduğunu bilen, hemen vazifesine koyulur; akrabaya iyilikle çoğaldığını bilen iyiliklere koşar, takva ile arttığını bilen ona yönelir, yoksullara ikram sebebiyle bereketlendiğini bilen ikram yarışında olur. Ve bilir ki, Allah’a itimadı tam olan için rızık temini kolaydır.
Şu gerçeği bizler unutmasak ve bütün insanlar da bir bilse; yarattığı canların rızkı O’nun teminatı altındadır. Ve O, mü’min kafir ayırt etmeden herkese rızkını takdirince tevzi etmektedir. Buna böylece inanmak, ihtirasların tedavisi için en mükemmel ilaçtır.
