Hepimiz küçüktük bir zamanlar. Oyunlar oynardık…
O minicik bedenlerimizle kocaman rollere bürünürdük. Bazılarımız anne olmak isterdi hep, kimileri abiyi hiç kaptırmazdı; bazen doktor olmak için tartışanlar olurdu, hele öğretmen… Herkes öğretmen olmak için çırpınırdı. Ben mi?
Ben hep polis olmak isterdim! Tuhaf gelirdi bazılarına, “Polisler erkek olur!” derlerdi; aldırmazdım.
“Ama evcilik oynuyoruz, polis lazım değil; abla olsan?” diye diretirlerdi; taviz vermezdim.
“Hayır, polis hep lazım!” derdim. “Polissiz olur mu hiç?” …
Olur mu hiç polissiz olmaz!
O toz pembe hayallerimizle oluşturduğumuz masum dünyalarımızda bile polis hep lazımdı.
Polissiz olmaz; bu karanlık dünyamıza ışığı onlar tutuyor; onlar tutacak…
Kötü adamlarla dolu soğuk sokakları onlar ısıtıyor hep…
İşte bu yüzden ben hep polis olmak istedim. İşte hep bu yüzden; kahraman olmak istedim.
Ben polis olsam;
“Kız polis olmaz ki?” diyenlere yönelirdim önce. “Bakın oluyor işte!” diye sımsıkı sarılırdım onlara. Sevincimi paylaşsınlar diye.
Ben polis olsam;
Polis arabama bir sürü çocuğu bindirirdim. Onlar da polis olsunlar diye, oyunlarında… “Polis lazım değil!” diyenlere inat.
Ben polis olsam,
Yardımına koşardım sessiz çığlıklar atanların. Ellerinden tutardım masum yavruların. Gözyaşlarına ellerdim gözü yaşlı olanların. Bir daha hiç ağlamasınlar diye.
Ben polis olsam,
Hep yakalardım kötü adamları. Aydınlığa boğardım karanlıkları. Adaletle yaklaşırdım ama cezalarını da verirdim. Bulaştırmasınlar diye kimseye kötülüklerini…
Ben polis olsam,
Diyar diyar dolaştırırdım adalet sancağını. Dosta güven, düşmana korku salardım. Türk’ün gücünü, polisin gücünü anlasınlar diye.
Ben polis olsam,
Yurt kokan, millet kokan her şeye sımsıkı sarılırdım. Herkese, her canlıya sevgiyle yaklaşırdım. Çünkü bilirdim; kahramanlar herkese el uzatır.
Ben polis olsam,
Zengin fakir gözetmezdim. Hakkı gözetirdim yalnızca. Çünkü ben, küçükken hep öyle yapardım polis olunca…
Ben polis olsam;
Polis olurdum! Bir daha kimse “Polis lazım değil!” diyemesin diye…
Hilal Esenbay
